Siarczan dekstranu

Struktura

Siarczany dekstranu są dostarczane w postaci soli sodowej, dzięki czemu są rozpuszczalne i stabilne w wodzie. Siarczan dekstranu zawiera około 17% siarki, co odpowiada około 2,3 grupom siarczanowym na resztę glukozylową.

Dekstran jest polimerem anhydroglukozy. Składa się w około 95% z wiązań alfa-D-(166). Pozostałe (163) wiązania odpowiadają za rozgałęzienia dekstranu.^1,2,3 Sprzeczne dane dotyczące długości rozgałęzień sugerują, że średnia długość rozgałęzienia jest mniejsza niż trzy jednostki glukozy.^4,5 Jednak inne metody wskazują na istnienie rozgałęzień większych niż 50 jednostek glukozy.^6,7

Dekstrany o niższej masie cząsteczkowej (MW) wykazują nieco mniej rozgałęzień⁴ i mają węższy zakres rozkładu MW.⁸

W roztworach o niskiej sile jonowej polimer siarczanu dekstranu będzie w pełni rozciągnięty z powodu odpychania ujemnie naładowanych grup siarczanowych.⁹ W roztworach o wysokiej sile jonowej polimer kurczy się i bardziej przypomina zjednoczony dekstran.⁹ Zmiany pH w miareczkowalnym zakresie grupy siarczanowej powodują rozszerzanie i kurczenie.⁹ MW siarczanu dekstranu mierzy się jedną lub kilkoma z następujących metod: laserowe rozpraszanie światła pod niskim kątem¹⁰, chromatografia wykluczania¹¹ i lepkość¹².

Informacje o produkcie

Nasze dekstrany pochodzą z Leuconostoc mesenteroides, szczep B 512. Różne MW są wytwarzane przez ograniczoną hydrolizę i frakcjonowanie. Estryfikacja kwasem siarkowym jest przeprowadzana w łagodnych warunkach. Dokładne metody naszego dostawcy są zastrzeżone. Frakcjonowanie dekstranu można przeprowadzić za pomocą chromatografii wykluczania¹¹ lub frakcjonowania etanolem, w którym najpierw wytrącają się dekstrany o największej MW^.17

Przechowywanie/Stabilność

Przy prawidłowym przechowywaniu w temperaturze pokojowej proszki siarczanu dekstranu powinny być stabilne przez co najmniej dwa do trzech lat.

Solubility/Solution Stability

Testujemy rozpuszczalność siarczanów dekstranu w stężeniu 100 mg/ml w wodzie. Uzyskano klarowne roztwory. Buforowane wodne roztwory siarczanu dekstranu można sterylizować w autoklawie w temperaturze 110-115 °C przez 30 do 45 minut.⁸ Dekstran może być hydrolizowany przez silne kwasy w wysokich temperaturach. Siarczan dekstranu ma wyższe powinowactwo do jonów wapnia niż do jonów sodu. Sól wapniowa siarczanu dekstranu jest nierozpuszczalna.⁸  Postać wolnego kwasu (wodoru) siarczanu dekstranu jest niezwykle kwaśna i ulega szybkiej autohydrolizie w roztworze i w postaci proszku.⁸

Zastosowania

Rozdzielanie lipoprotein

Siarczan dekstranu jest rutynowo stosowany do selektywnego wytrącania lipoprotein.

W obecności 0,05% siarczanu dekstranu (MW 15,000) i 0,05M MnCl₂, VLDL i LDL wytrącają się. Zwiększenie końcowego stężenia do 0,65% siarczanu dekstranu i 0,2M MnCl₂ skutkuje późniejszym wytrąceniem HDL.¹⁴

Siarczan dekstranu (MW 500,000) został użyty podobnie w oznaczaniu cholesterolu HDL.¹⁵

Hybrydyzacja

Wykazano, że dodanie siarczanu dekstranu w końcowym stężeniu 10% przyspiesza hybrydyzację znakowanych sond z DNA unieruchomionym na błonie.¹⁶ Oferujemy siarczan dekstranu (MW 500,000) klasy biologii molekularnej (Nr produktu  D8906) do tego zastosowania.

Inne zastosowania związane z kwasami nukleinowymi

Wykazano, że siarczan dekstranu uwalnia DNA z kompleksów DNA-histon.¹⁷  Siarczan dekstranu hamuje wiązanie RNA z rybosomami.^18,19  Jest również silnym inhibitorem rybonukleazy²⁰ i był stosowany w izolacji rybosomów.²¹

Różne zastosowania

Siarczan dekstranu był stosowany z glikolem polietylenowym w wodnych dwufazowych separacjach polimerowych bakterii, wirusów, białek i kwasów nukleinowych.²²

Badano wpływ na proliferację komórek.²³

Wykazano, że tworzy nierozpuszczalne kompleksy z fibrynogenem.²⁴

Stwierdzono, że siarczan dekstranu wiąże się z wirusem i hamuje początkową adsorpcję na podatnych komórkach.²⁵

Referencje

1. Rankin JC, Jeanes A. 1954. Evaluation of the Periodate Oxidation Method for Structural Analysis of Dextrans. J. Am. Chem. Soc.. 76(17):4435-4441. https://doi.org/10.1021/ja01646a046

2. Dimler RJ, Wolff IA, Sloan JW, Rist CE. 1955. Interpretation of Periodate Oxidation Data on Degraded Dextran. J. Am. Chem. Soc.. 77(24):6568-6573. https://doi.org/10.1021/ja01629a044

3. Van Cleve JW, Schaefer WC, Rist CE. 1956. The Structure of NRRL B-512 Dextran. Methylation Studies2. J. Am. Chem. Soc.. 78(17):4435-4438. https://doi.org/10.1021/ja01598a064

4. Lindberg B, Svensson S, Sjövall J, Zaidi NA. 1968. Structural Studies on Dextran from Leuconostoc mesenteroides NRRL B-512.. Acta Chem. Scand.. 221907-1912. https://doi.org/10.3891/acta.chem.scand.22-1907

5. Larm O, Lindberg B, Svensson S. 1971. Studies on the length of the side chains of the dextran elaborated by Leuconostoc mesenteroides NRRL B-512. Carbohydrate Research. 20(1):39-48. https://doi.org/10.1016/s0008-6215(00)84947-2

6. Bovey FA. 1959. Enzymatic polymerization. I. Molecular weight and branching during the formation of dextran. J. Polym. Sci.. 35(128):167-182. https://doi.org/10.1002/pol.1959.1203512813

7. Senti FR, Hellman NN, Ludwig NH, Babcock GE, Tobin R, Glass CA, Lamberts BL. 1955. Viscosity, sedimentation, and light-scattering properties of fraction of an acid-hydrolyzed dextran. J. Polym. Sci.. 17(86):527-546. https://doi.org/10.1002/pol.1955.120178605

8. Supplier's data.

9. Katchalsky A. 1964. Polyelectrolytes and Their Biological Interactions. Biophysical Journal. 4(1):9-41. https://doi.org/10.1016/s0006-3495(64)86924-1

10. Allen P. 1959. Techiques of Polymer Characterization. Butterworths Scientific Publications.

11. Granath KA, Flodin P. 1961. Makromol. Chem.. 48(1):160-171. https://doi.org/10.1002/macp.1961.020480116

12. Granath KA. 1958. Solution properties of branched dextrans. Journal of Colloid Science. 13(4):308-328. https://doi.org/10.1016/0095-8522(58)90041-2

13. Cramér H. 1949. On the factorization of certain probability distributions. Ark. Mat.. 1(1):61-65. https://doi.org/10.1007/bf02590468

14. Burstein M, Scholnick HR, Morfin R. 1970. Rapid method for the isolation of lipoproteins from human serum by precipitation with polyanions. J Lipid Res. 11 (6) 583-95.

15. Warnick GR, Benderson J, Albers JJ. 1982. Dextran sulfate-Mg2+ precipitation procedure for quantitation of high-density-lipoprotein cholesterol.. 28(6):1379-1388. https://doi.org/10.1093/clinchem/28.6.1379

16. Wahl GM, Stern M, Stark GR. 1979. Efficient transfer of large DNA fragments from agarose gels to diazobenzyloxymethyl-paper and rapid hybridization by using dextran sulfate.. Proceedings of the National Academy of Sciences. 76(8):3683-3687. https://doi.org/10.1073/pnas.76.8.3683

17. Kent PW, Hichens M, Ward PFV. 1958. Displacement fractionation of deoxyribonucleoproteins by heparin and dextran sulphate. 68(4):568-572. https://doi.org/10.1042/bj0680568

18. Vazquez D, Monro R. 1967. Effects of some inhibitors of protein synthesis on the binding of aminoacyl tRNA to ribosomal subunits. Biochimica et Biophysica Acta (BBA) - Nucleic Acids and Protein Synthesis. 142(1):155-173. https://doi.org/10.1016/0005-2787(67)90524-2

19. Miyazawa F, Olijnyk O, Tilley C, Tamaoki T. 1967. Interactions between dextran sulfate and Escherichia coli ribosomes. Biochimica et Biophysica Acta (BBA) - Nucleic Acids and Protein Synthesis. 145(1):96-104. https://doi.org/10.1016/0005-2787(67)90658-2

20. Philipson L, Kaufman M. 1964. The efficiency of ribonuclease inhibitors tested with viral ribonucleic acid as substrate. Biochimica et Biophysica Acta (BBA) - Specialized Section on Nucleic Acids and Related Subjects. 80(1):151-154. https://doi.org/10.1016/0926-6550(64)90207-5

21. Ascione R, Arlinghaus RB. 1970. Characterization and cell-free activity of polyribosomes isolated from baby hamster kidney cells. Biochimica et Biophysica Acta (BBA) - Nucleic Acids and Protein Synthesis. 204(2):478-488. https://doi.org/10.1016/0005-2787(70)90168-1

22. Walter H, Johansson G. 1986. Partitioning in aqueous two-phase systems: An overview. Analytical Biochemistry. 155(2):215-242. https://doi.org/10.1016/0003-2697(86)90431-8

23. SANDERS FK, SMITH JD. 1970. Effect of Collagen and Acid Polysaccharides on the Growth of BHK/21 Cells in Semi-solid Media. Nature. 227(5257):513-515. https://doi.org/10.1038/227513a0

24. Sasaki S, Noguchi H. 1959. Interaction of Fibrinogen with Dextran Sulfate. 43(1):1-12. https://doi.org/10.1085/jgp.43.1.1

25. Bengtsson S, Philipson L, Persson H, Laurent TC. 1964. The basis for the interaction between attenuated poliovirus and polyions. Virology. 24(4):617-625. https://doi.org/10.1016/0042-6822(64)90216-8